Арулар әлемі

Қара түн, бәлкім, қаралы сұлу құсалы? Қара көз жабық, айқара ашық құшағы. Қараңғыдағы соқыр көбелек жалпылдап, Жарыққа қарай ұшады.

Бие-бұлттан жылы саумал сауып қыр, Еріді қар, Күн демінен тауып нұр. Елжіреген табиғат, Жаңа жаңбыр жанарынан Жасыл көктем жауып тұр.

Ол кете барды. Бұрылып қарамады да. Өзіндей жанды Жүрегім таба алады ма? Шыныменен-ақ, шынайы махаббат деген «Қарамаулардан осылай жаралады» ма?

Көгілдір түн. Көк түннің көктемі гүл. Жұлдыз сүрер бір-ақ күн көкте ғұмыр. Сонау алыс жұлдыздар алыс емес, Мына түн қап-қара емес, көп-көгілдір.

Жауын! Жаудың ба? Жып-жылысың. Өзіңсің таңғы бағым, түнгі ырысым. Көктемнің хабаршысы, қуанышы, Тағы да сол көктемнің бір мұңысың.

Көктем, сені көргенде ән салмадым мен. Бұрынғыдай... Қырқаға шығып, құстарды қарсы алмадым мен. Мұным қалай? Кеудемді жарған алғашқы бәйшешек сезім Қыстың ең соңғы кәріне ұрынбағай. Көңілімде сыз.

Ауыл. Іңір. Беймаза шақ – естегі Азан-қазан мал қайтқанда төстегі. Дала аспаны, түн алдында түнерген Қызылбауыр бұлттары бар көшпелі... Санамдағы сол суретті сарғайтқан Алматының алтындалған кештері.

Ай көзінен діріл-діріл жас тамды. Неткен ұзақ, мағынасыз отырыс? Мен өмірге гүл боп көзімді ашқам-ды, Нәзік сабақ, нұрлы жанар, хош иіс.

Бұл жаңбыр – таза су емес, Бұл – аққан аспан кірі. Аспанның асты – адамдар, Бірінен қашқан бірі. Ешкімге жетер емес Тәңірдің тасқан нұры...

Түнге сіңген... ұмытып Күн ұяны, Қыз тағдыры секілді, қиын әні... Қар жауып тұр. Бақыттан басы айналған Жұлдыздар көрінбестен жымияды.

Кешкі сегіз. Ескі Арбаттың көшесін Кезіп келем. Он тоғызы наурыздың. Сезімімнің бүгіні мен кешесін Өлшейтұғын аспандағы жалғыз Күн.

Тілсіз жылап өмірге ғашық әні, Тәкаппар мұң табанға басылады. Тиын тастап үлгермей тақияға, Тағдырлылар...әр жаққа асығады.

Есіңде ме? Көктем еді. Көктеп еді бүршіктері талдың да, Қызыл гүлдер қаптап еді шалғында. Құшағына қызыл гүлді толтырып, Сен тұрып ең алдымда.