Айтқаным, Ана, ән бе еді?

Айтқаным, Ана, ән бе еді?
Арманым асқар тау ма еді?
Сол таудан бүгін құладым, Ана –
Жер бетінде ұстап тұрған жан мені...
Соғылды тасқа басым көп,
Жүрекке тұнған жасым көп,
Бірақ та, Ана, сен барда
Жылауға менің хақым жоқ.
Қирады айна-сезімім,
Қалмады тағат-төзімім.
Ал мен сен үшін
Жердегі көлеңкесімін бақыттың,
Бәлкім...бақыттың өзімін...
Сол үшін әлі тірімін...
Сендік өмірдің гүлімін,
Өзің сыйлаған жарық әлемге әлі ғашықпын,
Жан-Ана!
Әрі сәулелі, жылымын...
Жылымын, әлі әлемді талай жылытам!
Алдымнан күліп атар да менің жылы таң...
Мейіріміңнің тал бесігінде тербеліп,
Тәтті әндер тыңдап өскенімді қалай ұмытам?

Айтқаның, Ана, ән бе еді?
Арманым менің бар ма еді?
Бауырыңа басып, маңдайымнан иіскеші,
Жер бетінде ұстап тұрған жан мені...

Нәзира Бердалы