Көктем, сені көргенде ән салмадым мен

Көктем, сені көргенде ән салмадым мен.
Бұрынғыдай...
Қырқаға шығып, құстарды қарсы алмадым мен.
Мұным қалай?
Кеудемді жарған алғашқы бәйшешек сезім
Қыстың ең соңғы кәріне ұрынбағай.
Көңілімде сыз.
Әйтеуір жылынбады-ай...
Көрмесем-дағы ешқашан шағаланы көктен,
Жыл құстарын күткем өзенде –
жағадағы көктем.
Жағады ма бүгін көңіліме, жаға алмайды ма,
Көктем келді міне, тағы да... қаладағы көктем.
Қала. Көктем. Түн.
Жасанды жұлдызы мәлім
Бастады тағы даңғаза, түнгі ұзын әнін.
Мен бардым-дағы балконнан:
«Көктем келді», – деп,
Қолдан егілген қызғалдақ гүлді үзіп алдым.
Түндегі мынау тірлікпен ұйқаспайды ойым,
Қараңғы құшақ, неліктен, түн, тастай қойның?
Мен бардым-дағы сол кезде күйсандығыма
Құстардың әні жазылған үнтаспа қойдым.
Жүрегім жалғыз. Жылусыз.
Жыр да өпкен емес.
Көңілімдегі көлеңкем – қырда өткен елес.
Көріксіз көктем болмайды, серпілейінші,
Көктем, мен сені сағындым!
Тек...бұл көктемді емес.

Нәзира Бердалы