Көктемде екен ғой бүкіл әлемнің жұмбағы...

Бие-бұлттан жылы саумал сауып қыр,
Еріді қар, Күн демінен тауып нұр.
Елжіреген табиғат,
Жаңа жаңбыр жанарынан
Жасыл көктем жауып тұр.
Көктемде болар бүкіл әлемнің тылсымы:
Жыр сыры сонда, нұр сыры сонда, бүр сыры...
Дәл бір мендегі мазасыз жүрек дүрсілі –
Дәу тамшылардың шатырды тепкен тырсылы.
Тебілетіндей темірдің қанша жазығы?
Тыңдамады оны тұнық тамшының таза үні.
Мендік бір сезім мөлт етіп барып құлады:
«Туған күніңмен, нәзіктіктердің нәзігі!»
Сағыныш түстес көктемгі сәуле сейілі,
Сағыныш түстес мұңайған тамшы кейібі.
Кешір, қызыңның естілмей жатса кей үні,
Мерекеңмен сол, мейірімділердің мейірі!
Өзің секілді жымияды Күн, қарашы!
Жымияйын мен, жылама тек сен, АНАШЫМ!
Көктемде екен ғой бүкіл әлемнің жұмбағы:
Ана мен қыздың, аспан мен жердің арасы.

Нәзира Бердалы