Жиырма бір жаста мен...

Кешкі сегіз. Ескі Арбаттың көшесін
Кезіп келем. Он тоғызы наурыздың.
Сезімімнің бүгіні мен кешесін
Өлшейтұғын аспандағы жалғыз Күн.
Жанарыма сыйып кеткен көктемді
Парағыңа сурет қылып салғыздым.
Көздерімде мөлтілдеген әлемдей
Әйгіленсе жақұт шықтың керегі
Осы өмірге өле ғашық өлеңдей...
Бұл көктемнен бақыт күткім келеді.
Ерте оянған ерке мұңым,
Тез кеткін!...
Өз-өзімнен, айтшы, қалай безбекпін?
Дүрсілдеген ақынға тән жүрекпен
Дүниені келіп-ақ тұр өзгерткім.
Өзгермеген қала маған өкпелі,
Көк аспанның жасаурауда жанары.
Біздерге ортақ жиырма бірдің көктемі
Бұлдыр-бұлдыр жолға сіңіп барады...

Нәзира Бердалы