Есіңде ме? Көктем еді...

Есіңде ме?
Көктем еді.
Көктеп еді бүршіктері талдың да,
Қызыл гүлдер қаптап еді шалғында.
Құшағына қызыл гүлді толтырып,
Сен тұрып ең алдымда.
Құстар сайрап, шыға алмастан құмардан,
Төбемізден аспан төнген жыларман.
Қыз боп алғаш бозбаладан гүл алған
Сәтім үшін өлердей боп ұялғам...
Ал сен болсаң,
Гүлдің өбіп бетінен,
Адамдайын айырылған есінен
Мені қайың тасасына қалдырып,
Жалаңаяқ жаңбыр кешіп кетіп ең.
Қалқасында қайыңның, құшағында күдіктің
Жылап тұрдым. Бұлттан шықты күліп Күн.
Мен кім едім? Дәл сол сәтте ұмыттым...
Жаңбыр менен қызды қатар сүйетін
Жынды ақынның жарты беттік жыры екем.
Оны қайдан біліппін?
...Бүгін тағы төкті жаңбыр.
Тереземді жас ұрды.
Жаңа көктем сол көктемді жасырды.
Терезенің алдындағы жырларым
Жыртылды да, шашылды.
Кіммін өзі?... Мен бар-жоғы адаммын...
Жаңбыр болып жуа алмайтын жаныңды,
Жаңбыр болып сүйе алмайтын шашыңды...

Нәзира Бердалы