Туған жер, сенің жауындарыңнан жаралғам!

Ғажайып шаттық, қуаныш болып келгенім,
Боз далам менің көйлегін киді ең керім.
«Қызым-ау, кел» деп құшағын
жайып жатқандай
Мұнарға бөккен белдерім.
Бір сәтте ғана көк майса басып жер бетін,
Көрсетті менің көркем даламның келбетін.
Аспандағы аппақ, мап-мамық
бұлттар ойнақшып
Аппақ сіңлімдей...ерке тым.
Күн сүйіп жатыр, анамдай болып елжіреп
Жеңгемдей болып аймалап жатыр жел жібек,
Қол бұлғайды, әне, қаланың ғимаратынан
Көрінбей талай діңкемді құртқан...көкжиек.
Таныс тау, міне, таныс көл, өзен, таныс бақ,
Құмарым қанбай аралап келем қарыштап.
Туған жер, сенің жауындарыңнан жаралғам!
Ал сосын, сосын...сағым боп кеткем алыстап...

Нәзира Бердалы