Күмән

Ақ шәугімді қыздыратын көкшіл ғана нұр-жалын,
Ешқашан да ұғылмаған жыр-жаным
Шам сәулесі. Ас бөлмесі.
Жалғыздық.
Түнгі сағат бір жарым.
Біз екеуміз.
Сөйте тұра жалғызбын.
Тереземен сырғанайды айғыз-мұң
Құмырада – қурап қалған қалампыр –
Қасіреті сегізінші наурыздың.
Өзгермейтін қыста да,
Өзгермейтін көктемде,
Өзгермейтін күндіз де,
Өзгермейтін кеште де
Мелшиіп ап менің мәңгүрт қалам тұр.
Жылытпайды...суытпайды –
сезіндірмейді ештеңе
Көзін жұмған жалғыз қызыл қалампыр.
Шуақ емес, мынау аспан төккен мұң
Гүлге дағы, сізге дағы өкпем мың...
Күнәсі көп көлшік болып көлкимін
Көздерінде көктемнің.
Күн шыққанда, бәлкім, жоқ боп кетерміз?...
Көктем сынды біз де өткінші, бекерміз
Сезесіз бе, сосын біздер – бөтенбіз...
Мәңгі екеу бола алар ма екенбіз?...

Нәзира Бердалы